(4 / 5)
Kiedy przeczytałam tytuł najnowszej powieści Andrzeja Philipiuka, aż zatarłam ręce. No, czyżbyśmy wreszcie dostali kawałek dobrego humorystycznego fantasy napisanego z polotem i przytupem? Czyżby wreszcie było przy czym pośmiać się głośno a wrednie ciesząc inteligentną rozrywką? Czytaj dalej »
Jestem mocno sceptycznie nastawiona do wielotomowych serii fantasy. A kiedy już na wstępie wiem, że seria będzie miała siedem tomów (jak się szybko okazuje, to więcej, bo część będzie w kilku kawałkach), to z jednej strony doceniam ostrzeżenie ze strony wydawnictwa, a z drugiej – nie zachęca mnie to jakoś bardzo do czytania. Jednak licząc trochę na jakiś szalony wynalazek w rodzaju Komornika, postanowiłam zaryzykować. Czytaj dalej »
Po tę książkę sięgnęłam z bardzo osobistych pobudek. Moja własna osobista matka będąc ze mną w ciąży była wychowawczynią Kota, a później uczyła go matematyki. No i niemal pół życia mieszkałam w okolicy gdzie grasował osławiony wampir z Krakowa. Babcia, prowadząc mnie na niedzielną mszę do Sercanek czasami wspominała ze zgrozą w głosie, jak to modlącą się w przedsionku starszą kobietę Kot potraktował nożem w plecy. Mama też nie raz i nie dwa wspominała tego człowieka, bo ciągle nie mogło się jej pomieścić w głowie, jak taki układny, choć momentami dziwny chłopak mógł okazać się seryjnym mordercą. Czytaj dalej »
(2 / 5) Ten koncept znamy już z niejednej książki i niejednego filmu czy serialu. Oto w ginącym świecie bogata mniejszość urządziła sobie całkiem niezłe życie. Posiadłości, naturalne jedzenie, władza, przyjemności, przedłużane życie. Całkiem dosłownie żyć nie umierać. Cała reszta świata ma zdecydowanie gorzej. Cała reszta świata… żyje w wirtualnym kłamstwie. Czytaj dalej »
Nie przepadam za antologiami, najczęściej są jak bombonierki, gdzie nigdy nie wiadomo na co się trafi. Niestety często są to bombonierki z kiepskich cukierni. Ale po ten wybuchowy zestaw dwunastu pisarek sięgnęłam bez wahania, mimo że tematyka „przekraczania granic” jest bardzo szeroka i zbiór mógł być od Sasa do Lasa. Czytaj dalej »
Smoki. Mityczne, potężne stworzenia. Mądre, złośliwe, okrutne, pazerne, zazdrosne… czy istnieje jakiś epitet, jakaś cecha, jakaś przywara którą ich nie obdarzono? Występują niemal we wszystkich mitologiach i kochają się w nich fani fantasy. A tu, ze smokami ostatnio jakoś posucha, przynajmniej u mnie. Trochę więc rozpaczliwie sięgnęłam po pierwszy tom pamiętników Lady Trent, znanej smokoznawczyni. Czytaj dalej »
Ta książka jest jak senny koszmar. Niby wszystko wiesz, niby wszystko rozumiesz, każdy element układanki jest ci znany… osobno. Ale razem, razem nic nie pasuje do niczego. Nic nie jest takie jak powinno. I powiem wam, że jeśli nasza przyszłość ma wyglądać tak jak jak wieszczy Autor… to ja chyba podziękuję. Czytaj dalej »