(3 / 5) Ta książka jest już dość wiekowa – napisana w roku 2005, w Polsce wydana w 2017. Autor w tym czasie był jeszcze wysokiego szczebla funkcjonariuszem norweskiej policji kryminalnej, a „kryminały” pisał obok swojej pracy.  Dopiero później, gdy przeszedł na emeryturę, zajął się w pełni pisaniem. Piszę o tym, bo ma to swoje konsekwencje dla książki – z jednej strony Autor opisuje świat i sprawy, które zna – z drugiej jednak nie może napisać wszystkiego, zwłaszcza o metodach śledczych, taktyce wykrywania powiązań czy wreszcie o kwestiach techniki kryminalistycznej. Czytaj dalej »

(1,5 / 5)Rzadko mi  się zdarza, żebym nie doczytał do końca książki, którą tu recenzuję. Jednak „Lupus (Niels Oxen #4)” jest takim wyjątkiem. Przyznaję się – nie strzymałem tego dzieła, mało że do końca, to chyba nawet nie do połowy… Czytaj dalej »

(3 / 5) Nie ma to jak pisać o nie istniejącym kraju….  w razie trudności fabularnych albo problemów z logiką i prawdopodobieństwem zawsze można się poratować specyfiką miejscowej kultury albo systemu prawnego. Trzeba Wam bowiem wiedzieć, że Doggerland to fikcyjne wyspiarskie państewko na Morzu Północnym czy też może na Atlantyku, zagubione gdzieś między Skandynawią a Wielką Brytanią. Pozornie – ostoja tradycyjnych wartości, konserwatyzm, wspólnota, trudne warunki klimatyczne jednoczą….. i takie tam gadki. A naprawdę – spetryfikowana struktura społeczna, generalny brak perspektyw, wzajemne animozje miedzy trzema wyspami archipelagu – a poza tym jak wszędzie: picie, ćpanie, czasem seks, i tylko przedstawicieli miejscowego rynku muzycznego nie da się słuchać… Czytaj dalej »

Chronologicznie jest to pierwsza książka, którą napisał ten Autor. Był rok 2001, a Horst był policjantem, szefem kryminalnych w dużym okręgu w Norwegii – i miał nie rozwiązaną sprawę głośnego w tym kraju morderstwa z 1995 roku, gdzie nie wykryto sprawcy. Więcej, to właśnie Jorn Lier, jako świeży stażem policjant uczestniczył w zabezpieczeniu miejsca zbrodni, utrwalaniu śladów i następnie w śledztwie. Szukał nowych informacji na temat tej ważnej dla niego sprawy – no i  wymyślił: napisze książkę niejako „na wabia”, przedstawi w niej trochę prawdy, trochę domysłów, trochę celowych przeinaczeń, jakąś tam historię z cyklu „to mogło być tak” –  i może ktoś sobie coś przypomni, ktoś się przestraszy i zrobi błąd, ktoś kogoś zechce pogrążyć… Książka wyszła w Norwegii w lutym 2004 roku i w dużej mierze spełniła swoje zadanie – policja otrzymała dużo informacji, sporo się dowiedziała, co prawda nie przełożyło się to na dowody procesowe, ale jakaś wiedza jednak się pojawiła. Czytaj dalej »

No i wyszło szydło z worka…. Tajemniczy  Ove Logmansbo, autor trylogii kryminalnej z Wysp Owczych w pewnym sensie nie istnieje. Okazało się bowiem, że jest nim dość  znany polski pisarz Remigiusz Mróz. A reszta generalnie się zgadza….

Przyznaję, cała ta mistyfikacja spowodowała, że po kolejny tom trylogii  Vestmanna , „Połów” sięgnąłem dopiero po dwóch latach, czyli teraz. Cóż więc tu mamy? Już sam punkt wyjścia jest bardzo farerski (dla porządku – Farer to rodowity mieszkaniec Wysp Owczych). Oto mamy doroczny połów wielorybów grindwali – dosyć barbarzyńską praktykę z zaganianiem ich do brzegu i zabijaniem. Z jednej strony to zdobywanie dużych ilości mięsa na zimę – a to dosyć ważne w miejscu , gdzie nie za bardzo wyrośnie coś do jedzenia – a z drugiej obyczaj, ważny czynnik identyfikacji kulturowej Farerów i integracji ich społeczności. W czasie grindu niemal wszyscy rzucają swoją pracę i biegną nad zatokę – od staruszków po dzieci. Ekolodzy protestują, UE chciałaby tego zakazać (w końcu wyspy są autonomicznym regionem Danii), ale Farerowie nie chcą o tym słyszeć i grożą ogłoszeniem niepodległości (akurat, bez duńskiej kasy nie przetrwaliby za długo….). No i właśnie w czasie owego połowu w żołądku zabitego grindwala znaleziono…. spory kawałek  ludzkiej czaszki.

Policja wszczyna śledztwo – bo co innego ma zrobić. Dania przysyła kogoś do pomocy – znowu jest to komisarz Katrine Ellegaard, ta sama, co  w pierwszej części cyklu, „Enklawie”. I znowu będzie jej pomagał Farer Hallbjorn Olsen, skazany za morderstwo, ale po apelacji wypuszczony z więzienia do czasu ponownego procesu.

A zatem tajemnicę morderstwa? wypadku? sprawki trolli? w zamkniętej społeczności mają wyjaśnić obca kobieta (a dla wielu po prostu przedstawicielka okupanta) i Farer- wyrzutek i zapewne morderca. I wszystko to w zamkniętej społeczności małego archipelagu, gdzie każdy zna każdego  i nikomu właściwie nie zależy, by wyjaśniać jakieś sprawy sprzed lat, jeżeli nawet one rzeczywiście się zdarzyły… Bo przecież one mogą oddziałać na teraźniejszość a może i przyszłość – a po co to komu.

Po wyjaśnienie Autor prowadzi nas na malutką wysepkę Fugloy, daleką i odizolowaną nawet jak na standardy Wysp Owczych. Policjantka z pomagierem z trudem, ale ustalają prawdę i to taką, która ma oparcie w dowodach. Tyle tylko, że to jakaś metaprawda, przygotowana przez kilkunastu (czyli wszystkich) mieszkańców wysepki na użytek obcych… A jak było „rzeczywiście naprawdę” – to właściwie nie ma znaczenia, skoro nikt już nie będzie pytał.

Trzeba przyznać, że książka jest sprawnie napisana, widać wprawdzie konspekt, ale jest nieźle wypełniony treścią, opisy wysp pewnie mają sporo sensu, choć jako przewodnik bym ich nie traktował.

Jeżeli więc macie ochotę na trochę nieco cepeliowskiej europejskiej egzotyki – czemu nie?

Czy można napisać książkę o tym, jak oszukać szwedzki system ewidencji ludności? No – jak widać – można. Czy warto napisać taką książkę? Z punktu widzenia Autora pewnie tak – dostał jakieś pieniądze, bo ktoś to dzieło przecież wydał. Czy warto ją przeczytać? A, to już inna kwestia…   Czytaj dalej »

Kolejna książka islandzkiego Autora – i kolejna islandzka zbrodnia. Można by powiedzieć, że zbrodnicze działania na tej północnej wyspie trochę się globalizują, bo opisana historia to już nie jest proste „dał mu w łeb łopatą” albo „kilkanaście ciosów nożem, szukajcie motywu a kandydatów na mordercę zbyt wielu nie ma”. O nie – tutaj tak naprawdę nie ma pewności, czy jakieś intencjonalne działanie w ogóle się zdarzyło. Czytaj dalej »