Nie przepadam za antologiami, najczęściej są jak bombonierki, gdzie nigdy nie wiadomo na co się trafi. Niestety często są to bombonierki z kiepskich cukierni. Ale po ten wybuchowy zestaw dwunastu pisarek sięgnęłam bez wahania, mimo że tematyka „przekraczania granic” jest bardzo szeroka i zbiór mógł być od Sasa do Lasa. Czytaj dalej »
Kiedy zaczyna się piata pora roku, to co znane zmienia się w nieznane. Łagodni trawożercy stają się mięsożerni, przyjaźni dotąd ludzie zmieniają w największe zagrożenie, miasteczka zamieniają się w twierdze, a rodziny rozpadają. Kiedy ziemia się trzęsie, z nieba sypie popiół, a woda w rzekach może zmienić się w kwas, przetrwają tylko nieliczni. Dziwnie się czyta “Piątą porę roku”, gdy w telewizji co i rusz słyszymy o pożarach w Australii. Zupełnie tak, jakby literatura była zapowiedzią kataklizmu który powoli zaczyna się dobierać do ludzkości na ziemi. Nie mogłam się opędzić od tego wrażenia przez cały czas lektury pierwszego tomu Pękniętej ziemi. Czytaj dalej »
Rzadko kiedy książka jest mnie w stanie tak przerazić. Przestrzeni! Przestrzeni! przeraziła mnie potężnie. Napisana w roku 1963, przeczytana w 2020, jest aktualna w sposób przyprawiający o dreszcze. Historia przedstawiona przez autora rozgrywa się w 1999r. więc sięgając po nią byłam przekonana, że pochichoczę sobie nad kolejną wersją “przyszłości która się nie sprawdziła”. No cóż, nie sprawdziła się w 1999r. Za to niestety, zaczyna się sprawdzać w roku 2020. Czytaj dalej »
Autora kojarzę tylko z Zemsty Czarownicy – niezłej lektury, ale decydowanie przeznaczonej dla młodszej młodzieży. Arena miała być przerywnikiem między czymś cięższym lub bardziej kiepskim i pod tym względem sprawdziła się… hmm… znośnie. Czytaj dalej »
Do sięgnięcia po książkę przekonała mnie… jej autorka. A w zasadzie jej polconowa prelekcja – uporządkowana, sensowna i upiornie logiczna. Czyt.: zapałałam do pomysłów Aleksandry Janusz nagłym i dzikim entuzjazmem, i postanowiłam zapoznać się z tym co autorka wyprodukowała.
Asystenta kupiłam dosyć ostrożnie – znaczy tylko pierwszy tom z całej trylogii, ale nauczona doświadczeniem wolałam nie ryzykować. I wiecie co? Żałuję jak cholera. Ale dla odmiany nie tego, że w ogóle kupiłam tylko tego, że nie kupiłam wszystkich trzech tomów od razu. Bo teraz cierpię i czekam, i doczekać się nie mogę, aż dostanę pozostałe dwa. Czytaj dalej »
Drugi tom opowieści o Sołdacie zaczyna się niemal dokładnie w tym miejscu w którym kończy pierwszy. Ocaleni z jatki w podziemnym bunkrze Sołdat i jego towarzysze muszą teraz tylko… wrócić. Tylko, albo aż. Bo dalej jesteśmy w Zonie, z jej wszystkimi pułapkami i nieoczywistościami. W dalszym ciągu musimy pamiętać, aby rzucać mutry, mieć dość amunicji i nie wierzyć nikomu. Czytaj dalej »
W nieodległej przyszłości sztuczna inteligencja ma się zbuntować. I, niczym filmowy Skynet wypowiedzieć wojnę ludzkości. Ze skutkiem łatwym do przewidzenia. Ale ludzie pozostają ludźmi czyli dalej tłuką się między sobą. Walczą na planetach które kiedyś zostały skolonizowane.Walczą o resztki sprzed Dnia – bazy danych, odzyski z wraków. Ponury to świat i skąpany w beznadziei. Czytaj dalej »