Recenzja tomu drugiego: Jack Campbell – Nieustraszony ( Zaginiona flota tom II)

Fabuła nadal jest ta sama – Jack „Black Jack” Gaery próbuje wyciągnąć flotę Sojuszu z przestrzeni należącej do wrogiego Syndykatu tracąc jak najmniej statków po drodze do domu. Niestety zaczynają mu się kończyć opcje, a wrogowie są coraz bliżej. Komandor nie ma więc wyboru i musi przejść do działań bardziej zaczepnych (na co nie ma zbytniej ochoty), żeby przebić się przez stojące mu na drodze oddziały.
Kolejną cześć cyklu zaczęłam czytać tylko dlatego, że zaczyna się ona od wyliczenia wszystkich okrętów Zaginionej Floty, łącznie z nazwami i listą strat. Na dodatek początek pierwszego rozdziału to próba pokazania sytuacji z perspektywy obywatela Syndykatu, co prawda niezbyt udana i jak się potem okaże jedyna, ale te dwie rzeczy zachęciły mnie wystarczająco, żeby przeczytać resztę książki, czego po przeczytaniu dwóch pierwszych tomów nie miałam ochoty robić. Ale skoro autor na wstępie rozprawił się z dwiema poważnymi wadami poprzednich części była szansa, że innych też się pozbył. I faktycznie większość wad znika niestety w ich miejsce pojawiają się nowe, ale po kolei. Czytaj dalej »

Recenzja tomu pierwszego: Jack Campbell – Nieulękły (Zaginiona flota tom I)

Jack Geary dalej prowadzi uciekającą flotę, starając się jednocześnie wyszkolić ją i zmienić, tak żeby była w stanie dotrzeć w miarę bezpiecznie na teren Sojuszu.
W jednym z systemów planetarnych wrogiego Syndykatu udaje im się wyswobodzić więźniów z obozu pracy i wtedy na scenie pojawia się kapitan Falco – bohater wojenny i drugi kandydat do kierowania flotą. Czytaj dalej »

Flota Sojuszu znajduje w przestrzeni kosmicznej kapsułę z zahibernowanym Jackiem „Black Jackiem” Gearym – jednym z pierwszych bohaterów wojny. Kapitan obudzony ze stuletniego snu dowiaduje się, że wojna dalej trwa, nikt nadal nie wie czemu się zaczęła i że zwyczaje we flocie zmieniły się drastycznie.
Na dodatek głównodowodzący przed śmiercią wyznacza go na zastępcę i prosi, żeby doprowadził flotę do domu. Co jest zadaniem z cyklu “cuda zajmują mi trochę więcej czasu niż rzeczy niemożliwe”, bo całe towarzystwo znajduje się w środku wrogiego terytorium i jest otoczone przeważającymi siłami wroga. Jakby problemów było mało to przypadkowy głównodowodzący został jeszcze uszczęśliwiony dostępem do tajemnicy państwowej – na pokładzie jednego ze statków jest klucz do hipernetu – systemu, który pozwala się przenosić między planetami w mgnieniu oka, jeśli oczywiście w układzie jest terminal. Żeby z niego skorzystać potrzebny jest rzeczony klucz (nie ważne, że ustrojstwo jest wielkości sporego garażu i na dodatek nikt nie wie jak działa). Niby nic szczególnego gdyby nie to, że jest to klucz do hipernetu przeciwników i dowiezienie go do domu jest bardziej istotne niż uratowanie statków. Czytaj dalej »