(1 / 5)
Agata postanawia dopomóc swoim zszarganym nerwom, rzuca pracę redaktorki i zatrudnia się w osiedlowym przedszkolu. Jak się można spodziewać, w przedszkolu poza zbuntowanymi przedszkolakami można natknąć się na coś niezwykłego. Tym razem są to demony. I w sumie nie wiadomo co jest gorsze – czy oficjalni wychowankowie przybytku, czy ci tajni. Czytaj dalej »
(3,5 / 5)
Sława wraca do Starego Deszczyna w poczuciu porażki i zamiast cieszyć się na spotkanie z ukochaną babcią raczej wolałaby się przed nią ukryć. Na dodatek mieszkańcy miasteczka zachowują się co najmniej dziwnie, a spotkanie znajomych z dzieciństwa, czyli Kristal i Bambiego, pozwala znaleźć część odpowiedzi, ale też mnoży kolejne pytania. A pytania dotyczące takich kwestii jak: czemu po mieście biegają krwiożercze kiwi i czemu chodnik mówi, raczej nie należą do najprostszych. Czytaj dalej »
(2 / 5)
Pierwszy tom mnie nie zachwycił, może miałam trochę za wysokie oczekiwania, może zbyt wiele pień pochwalnych w internecie uśpiło moją czujność. Ale tom drugi już czekał na półce.
Po upadku Mahy i jego Mistyków Imperium zaczyna chwiać się w posadach. Podbici sąsiedzi podnoszą głowy i raz za razem wybuchają rebelie. Imperium już nie opływa w dobrobyt, nie wygrywa wszystkich potyczek. Mistycy nie istnieją, władza cesarza słabnie i dawne rody tracą na znaczeniu. Kraj boryka się z zagrożeniami – zarówno fizycznymi, jak i nadprzyrodzonymi. Dziesięć lat po wydarzeniach z pierwszego tomu Arwa, młodsza siostra Mehr, wychodzi za mąż i szybko męża traci. Czytaj dalej »
(4,5 / 5)
Kekkon, wyspa jadeitu, który jest jego krwią, bogactwem i zgubą. Wojownicy zielonych kości od wieków potrafili wykorzystywać jadeit, żeby kontrolować magiczne zdolności. Zdolności, które kiedyś obroniły wyspę przed cudzoziemcami. Jednak teraz klany wojowników walczą o panowanie nad wyspą. Panowanie tym ważniejsze, że lek wynaleziony przez cudzoziemców może umożliwić każdemu korzystanie z jadeitu, który kiedyś był zarezerwowany dla wybranych. Czytaj dalej »
(3 / 5)
Mam problem z Cesarstwem. A nawet kilka. Pierwszym jest standardowy brak zrozumienia dla zachwytów połowy internetu nad tą książką. Drugim jest to, że oficjalnie nie jest to literatura dla młodzieży, choć wiek bohaterów i rozłożenie fabularnych akcentów idealnie pasowałyby do młodzieżówki, a mimo to jakimś cudem powiela wszystkie jej schematy, tropy i sztampy. A trzecim jest to, że całość można podsumować stwierdzeniem: „czytajmy szybko, zanim dotrze do nas, jak bardzo jest to bez sensu”. Czytaj dalej »
(3,8 / 5) Akcja trzeciego tomu rozpoczyna się w momencie, gdy Feyra znów zjawia się na dworze Wiosny. I zaczyna ryzykowną grę. Musi przekonać Tamlina, że Rhys ją zniewolił, i że w dalszym ciągu jest wierna władcy krainy wiosny. Wszystko po to, by dowiedzieć się, jakie są plany króla Hybernii oraz czy Tamlin rzeczywiście jest jego sojusznikiem. Bowiem wszystko nieuchronnie zmierza do konfrontacji, do ostatecznego epickiego starcia dobra ze złem Zaczyna się niebezpieczna gra o to jak naprawdę będzie wyglądał świat Prythianu. Czytaj dalej »
(4,5 / 5)
W Stanach jest Percy Jackson, w Egipcie rodzeństwo Kane, a na pograniczu Indii i USA – Aru Shah. A teraz okazuje się, że jednak Polacy nie gęsi i swoją Mysią Wieżę mają. Czytaj dalej »